Opowiadania z późniejszej młodości

W 1997 r. Wojnarski zachorował na raka prostaty. Po początkowej poprawie jego stan zdrowia uległ pogorszeniu. W kościach powstały przerzuty. W tym czasie ukończył pracę malarską. W obliczu śmierci bardzo chciał spisać ciąg dalszy swoich wojennych wspomnień. Ten warte do przeczytania tragiczny tekst nie był nigdy wcześniej publikowany.

Opowiadania obejmują dalsze szkolenie w Palestynie, przerzucenie do Iraku, formowanie 2 Korpusu Polskiego pod dowództwem gen. Władysława Andersa, zakładając teatr pułkowy i uczęszczając szkołe podchorążową. Po ukończeniu szkolenia wojskowego powrócił do Palestyny. W junackim obozie umożliwiono mu zakończyć przerwaną maturę. Na początku marca 1944 r., nieco spóźniony z powodu matury, wyruszył do swojej dywizji – 3 Dywizji Strzelców Karpackich – do Włoch. W połowie maja pierwsza akcja na frońcie – walka o Monte Cassino. Potem nastąpiły operacje wzdłóż Adriatyku do Ankony, walki o Linie Gotów i w końcu, w kwietniu 1945 r. , odbicie miasta Bolonii z rąk niemieckiego Wehrmachtu. Wojnarski opisuje czas po wojnie jako nudny i bezsensowny. Mimo to, z tamtych czasów zachowały się smętne opowieści. Na początku 1946 roku pojechał do Rzymu i studiował malarstwo na tamtejszej Akademii Sztuk Pięknych. Utrzymywał aktywny kontakt z innymi polskimi żołnierzami, którzy studiowali sztukę. Tę artystycznie hetrogeniczną grupę bada dziś historyk sztuki prof. dr Jan Wiktor Sienkiewicz, który ukuł nazwę «Artyści Andersa». Opowiadania kończą się wraz z wyjazdem do Hiszpanii w połowie listopada 1946 roku.