Każdy z tematów obejmuje szeroki zakres jego całej twórczości. W ten sposób przedstawiony jest jego rozwój artystyczny: od początków w 1944 roku, walcząc w 2 Korpusie Polskim we Włoszech. Obrazy te malował jeszcze jako amator, a powstawały one często podczas misjach bojowych. Po prawie rocznym studiowaniu sztuki w roku 1946 w Rzymie przeniósł się do Madrytu. W 1947 roku rozpoczął – z pragmatycznych powodów ekonomicznych i bez entuzjazmu – studia architektoniczne. Lęki o przyszłość i poczucie braku perspektyw na przyszłość wywołały kryzys życiowy. Do tego doszła nieodwzajemniona miłość do jednej Polki. W tym samym czasie pogłębiła się jego wiara w Boga i w roku 1948 wstąpił do jednego klasztoru, aby zostać mnichem. Po pół roku zdał sobie sprawę, że to nie jego droga i opuścił klasztor.

W 1949 r. w końcu rozpoczął 4-letnie studia artystyczne w renomowanej „Escuela Central de Bellas Artes de San Fernando” w Madrycie. W tym czasie zaczął – oprócz widoków miast i portretów – intensywnie pracować nad pejzażami. Jego pesymizm co do przyszłości ostatecznie ustąpił dopiero poznając swoją przyszłą żonę w czasie pierwszej wizycie w Szwajcarii we wrześniu 1949 r. Ona wyrwała go swoją miłością z głębi jego ociemnionej duszy. Pobrali się w czerwcu 1951 roku. Ich miesiąc miodowy spędzili na Majorce. Tutaj stworzył około 15 obrazów olejnych, głównie pejzaże. Część z nich są pokazane na wystawie, w tym jedno z najbardziej wystających – Oporne drzewko. Jest ono coś w rodzaju autoportretu, w którym utrwalił swoje zmagania z dotychczasowymi przeciwnościami losu: zesłaniem syberyjskim, uwolnieniem, walki na frońcie we Włoszech, opisanymi wyżej lękami w Hiszpanii przed przyszłością i pesymistycznym nastawieniem do życia, z których ostatecznie wybawiła go żona. Teraz, choć rozczochrane przez wiatry i wygięte przez burze, małe drzewko zapuszcza korzenie i dąży w górę, wzmocnione i optymistyczne. To wyraźne odbicie jego duszy.

Każdy obraz pejzażowy tworzy nastrój i atmosferę, którą Wojnarski umiejętnie odzwierciedlił. Świadomy, że w ten sposób mógł wyrażać własne uczucia. To rozpoznanie zdobył podczas studiów w Rzymie u Mariana Bohusza-Szyszko. I uświadomił sobie, że pejzaże bardzo dobrze się do tego nadają.

W 1959 r. wraz z żoną i dziećmi przeniósł się do Szwajcarii. Około dwóch trzecich prac pokazanych na wystawie powstało tutaj, ale także w trakcie podróż do Włoch, Polski, Hiszpanii i Finlandii. Zmarł w 1999 roku po długiej i ciężkiej chorobie.

Ponad połowę swojego życia spędził w Szwajcarii. Jest więc uważany nie tylko za artystę polskiego, ale i szwajcarskiego. Z tego powodu Ambasada Szwajcarii w Warszawie objęła patronat nad tą wystawą.