W twórczości Tadeusza Wojnarskiego trudno się domyślić tragicznej młodości. Ale można się domyślić jego tęsknotę za harmonią i ojczyzną. Realizacja jego uczuć w sposób bliski rzeczywistości wyraźnie kontrastował z duchem czasu ówczesnego świata sztuki.

W wieku 17 lat został deportowany do ZSRR na początku 1940 roku i zniósł niezmierzone cierpienia w sowieckim obozie pracy. Wraz z nim setki tysięcy Polaków. Kiedy 22 czerwca 1941 roku niemiecki Wehrmacht napadł na Związek Radziecki, pojawiła się szansa wydostania się z tego piekła – i wstąpienie do Polskiego Wojska na uchodźstwie. Tadeusz Wojnarski był jednym z około stu tysięcy szczęśliwców. Przeszedł szkolenie wojskowe na Bliskim Wschodzie. Na początku 1944 roku został przeniesiony z II Korpusem Wojska Polskiego na front do Włoch. Od maja 1944 do kwietnia 1945 jako młody kapral przeżył służbę bojową na froncie we Włoszech, kolejnym piekłem w jego życiu. Karabin jednej ręce – a pędzel w drugiej. Do końca wojny.

Po wojnie w 1946 roku, będąc jeszcze w Wojsku Polskim, rozpoczął studia malarskie na Akademii Sztuk Pięknych w Rzymie i u Mariana Bohusza Szyszki. Po demobilizacji postanowił kontynuować studia w Madrycie. To nie był jego pierwszy wybór, ale otrzymał grant od hiszpańskiej fundacji katolickiej Pax Romana. W listopadzie wypłynoł z Genuy poszukiwając drugiej ojczyzny.