Kiedy to było? Musiał to być rok 1977, może 1978.

Byłam młodą kobietą na poczatku emigracji kiedy ktoś powiedział mi, ze w Zurychu istnieje miejsce spotkań Poloni, lokal klubowy prowadzony przez Towarzystwo Dom Polski. Szybko stałam się regularną uczestniczką najpierw wielu towarzyskich spotkań, jak sie okazało, licznych młodych emigrantów z ludowej Polski. Szybko też poznałam ludzi, którym zawdzięczaliśmy istnienie Organizacji – najczęściej byłych żołnierzy walczacych na frontach 2-giej Wojny Swiatowej. To Oni, zdecydowawszy się na los internowanych w Szwajcarii, stworzyli na obczyźnie kawałeczek polskiego nieba oraz, informującej o polonijnej codzienności, Naszej Gazetki. Towarzystwem i Naszą Gazetką był Tadeusz Wojnarski. Przychodził do Klubu i agitował – szukał nowych członków Domu Polskiego, nowych czytelników Gazetki. Jego przyjazna postać, jego zaangażowanie, jego optymizm i dar przekonywania szybko zaowocowały sporą liczbą nowych członków Towarzystwa Dom Polski, a co ważniejsze, aktywizacją poczynań Organizacji. Biblioteka, Nasza Gazetka, Szkoła niedzielna, zespół tańców ludowych Polanie, odwiedziny Św. Mikołaja, kawiarenka i spotkania z ciekawymi ludzmi – często elitą polskiej sceny – przekonały nas do potrzeby aktywnego udziału w życiu Poloni zuryskiej – leżało to w naszym interesie. Minęło kilka lat rozkwitu Klubu kiedy my, młodzi, postanowiliśmy hurtem przejąć ster.

Przypadek sprawił, że na nowego Prezesa Towarzystwa Dom Polski w 1981 roku burzliwie wybrano mnie…

Tadeusz popierał i podziwiał nowego ducha – myślę jednak, że wtedy się własnej odwagi przestraszył. Do steru należały również, gromadzone od wojny na rzecz budowy realnego Domu Poskiego, zasoby finansowe.

Jesień roku 1981 – istne szaleństwo – tyle pozytywnej energii, zapału i zaangażowania szybko zmieniły wygląd lokalu na Eisfeldstrasse. I nie tylko to – lokal Towarzystwa stał się miejscem spotkań coraz większej ilości ludzi z całej Szwajcarii, miejscem pielęgnacji polskiej kultury i języka. Nie brakło oczywiście wystaw malarstwa Tadeusza Wojnarskiego.

Byłoby dobrze zająć się historią działania Klubu Towarzystwa Dom Polski dokładniej – działo się dużo dobrego. Wśród naszych gości były wybitne osobistości ze świata literatury, teatru, filmu, muzyki z Polski a także wybitni działacze emigracyjni walczący o prawdziwą niepodległość naszej Ojczyzny.

Powoli Tadeusz przestał się bać i zaczął nam ufać – pomagał gdzie tylko mógł. Pisał w Gazetce, propagował nasze poczynania, przyczyniał się do szerzenia dobrego nowego ducha. No i najwyraźniej cieszył się!

Dla mnie był kopalnią dobrych rad, źródłem potrzebnych w pracy Prezesa informacji, pomostem do Generacji internowanych. Często rozmawialiśmy o planach na przyszłość, o możliwościach integracji wpływowych członków Polonii w naszych planach. I tak otworzyły się drogi do mecenatów, darowizn, poparcia. Razem też odwiedziliśmy Papieża, Jana Pawla II, w ogrodzie Pałacu Biskupów w Sion przy okazji wizyty Ojca Świętego w Szwajcarii.

Najprawdopodobniej to wszystko nie zaistniałoby bez Tadeusza Wojnarskiego.

A On? Cały czas był kochającym Ojcem swoich dzieci, mężem Ewy, nauczycielem i pasjonatą malarstwa. U mnie też został po malarzu Tadeuszu Wojnarskim ślad – namalował portrety moich synków i mnie – przy okazji – też!

Do dzisiaj pamiętam Jego sportową, energiczną, młodą sylwetkę z plikiem papierów pod pachą – taki dla mnie zostanie na zawsze.

Wdzięczna, że był częścią mojej historii

Ela Sarna Sporis