Aby powiększyć dochody rodziny, mój Ojciec rozpoczął około 1955 roku przedstawieniami teatru marionetkowego, jeszcze będąc w Hiszpanii. Ojciec i matka prowadzili lalki i dawali im głos na żywo.

Z tą małą sceną jechali po Hiszpanii. Pamiętam trochę te podróże i występy, zwłaszcza w kurortach, takich jak Zarauz w północno-zachodniej Hiszpanii (Kraj Basków). Malował także obrazy olejem i tuszem. Pomimo pewnego sukcesu dochód ten również nie wystarczał na życie.

W pierwszych latach pobytu w Szwajcarii, oprócz pracy w Migrosie, kontynuował działalność teatru marionetkowego. Po 1960 roku kupił dla dźwięków magnetofon lampowy Grundig. Moja nauczycielka skrzypiec, Paula Grilz zagrała mu na taśmie lot trzmiela Nikołaja Rimskiego-Korsakowa. Utwór ten stanowił oprawę muzyczną humorystycznego przerywnika do jego baśni „Księżniczka i żebrak”¹ (link do zdjęć z przedstawienia około 1962 roku).

Ale finansowo ta praca tak samo w Szwajcarii nie była opłacalna i mój ojciec zrezygnował. Sześć figurek zachowało się, ale obecnie nie można nimi grać i wymagają odrestaurowania.

Niezwykłe lalki marionetki

Niezwykłe tych figurek jest to, że nie porusza się nimi od góry, jak tradycyjne lalki, ale od dołu. To pewnie wynalazek mojego ojca. Za pomocą dźwigni i nici nylonowych ukrytych pod ubraniem – niewidoczne dla widzów – w tajemniczy sposób porusza ramionami, nogami głową i tułowiem. Bardziej złożone ruchy ramion wykonywane są za pomocą czterech nitek przymocowanych do jednego pierścienia. Sama lalka stoi na drewnianej listwie, maksymalnie niewidocznej przez ubranie. Efekt jest zaskakujący. Powstaje iluzja, że postacie same się poruszają. Mój ojciec robił głowy i całą mechanikę, a mama szyła ubrania. Całość składała się ze sceny podobnej do sceny teatru kukiełkowego, ale troszkę większy. Za sceną miał wbudowany stół, na którym postacie stały lub były przenoszone. W ten sposób na scenie pojawiło się więcej niż dwie postacie. Całość obejmowała oczywiście scenę przypominającą scenę teatru kukiełkowego jak Puncha i Judy , tyle że troszkę większą. Za sceną znajdował się wbudowany stół, na którym stały lub były przesuwane lalki. Oznaczało to, że na scenie mogło występować więcej niż dwie lalki.

Około 1965 roku mój Ojciec jeszcze stworzył duże lalki, mierzące około 1 metra wysokości. Nie było już jednak żadnych spektaklów. Lalki są dziś u mojej siostry Teresy i nie mam dostępu aby zrobić zdjęcia.