Mój Tata zabrał mnie do pracowni dekoracji Migros dwa, trzy razy. W jasnym pomieszczeniu z dużymi oknami na środku stał ogromny stół (na pewno około 3 x 5 m). Przy stole siedziało 8-10 kobiet, które zgodnie z instrukcjami Ojca nadawały wstępnie wykrawanych i wyrytych arkuszom papieru kształt i sklejały je klejem kontaktowym. Do nakładania kleju kontaktowego mój ojciec wynalazł narzędzie: butelki na mleko dla niemowląt wykonane z miękkiego plastiku, a zamiast ustnika żebrowane koło mosiężne. To zostało rolkowane na papier.

Czasami, gdy było dużo pracy, mój ojciec zabierał do domu część produkcji seryjnej jako pracę domową. My, dzieci, zarobiliśmy trochę kieszonkowego, a rodzice zwiększyli dochód rodziny.

Ojciec nie był szczęśliwy z tej pracy, uważał, że przełożony Hans Isler nie doceniał go jako artysty. Jak wynika z artykułu gazety migrosowej, uhonorowano jedynie szefa…

Po sześciu latach zawiedziony Ojciec opuścił Migros wraz z kolegą z pracy (panem Kundertem), który rozpoczął działalność na własny rachunek. Pracował dla niego trochę ponad rok. Jednak prawdziwą satysfakcję zawodową osiągnął dopiero, gdy wiosną 1967 roku rozpoczął pracę jako nauczyciel rysunku w szkole średniej miasta Zurychu. Zobacz rozdział działalność artystyczno-edukatywna.